(...) Κάθισε στην άκρη της αποβάθρας. Τα πόδια του κρέμονταν πάνω από το νερό. Πίσω του, τα κτίρια της αποβάθρας 4 ύψωναν τη σκοτεινή γκρίζα σιλουέτα τους. Τα τελευταία φαντάσματα της πόλης. Ο Ζεράρ δεν ένιωθε νοσταλγία. Μόνο θλίψη. Και κούραση. Διαφορετικά το όνειρα της πόλης, διαφορετικά τα δικά του. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Ξένος στις αποβάθρες. Και κατά συνέπεια ξένος στην ίδια τη ζωή του. Ο Ζεράρ βούτηξε στο νερό. Δεν ήξερε να κολυμπάει. Ποτέ δεν είχε μάθει. (...) Μετά τους «Βατσιμάνιδες της Μασσαλίας», οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ παρουσιάζουν μια συλλογή από εφτά διηγήματα του μεγάλου μασσαλιώτη συγγραφέα. Κοινός τόπος τους η Μασσαλία, όπου, περισσότερο από αλλού, τα πρόσωπα προσδιορίζονται από την πόλη. Κατά κάποιον τρόπο, δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ιστορία της πόλης, από την εξορία των πατεράδων τους. Ο Ιζζό πιστεύει ότι όλοι είμαστε χαμένοι ναυτικοί, αλλά ότι μπορούμε να ζήσουμε ανθρώπινα, πέρα από τις εξορίες και τις δυστυχίες. Εκείνο που δημιούργησε ο Ιζζό είναι ένας μακρύς δρόμος που τον συνοδεύουν οι λέξεις, η γλώσσα. Η γραφή οφείλει να είναι ο δρόμος που οδηγεί στο να κατανοήσουμε το καθετί, στο να εξερευνήσουμε το αίνιγμα του κόσμου. Αν και προσωπικότητα μελαγχολική, βρίσκεται από την πλευρά του φωτός σ’ αυτό το τεράστιο θέατρο σκιών, που είναι η ζωή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]