Όταν κανείς αναλογίζεται ότι οι συγγραφείς σπανίως γράφουν σωστά τη διεύθυνση της υστεροφημίας, είναι αδύνατον να μη θαυμάσει τη μυστική πνοή που έμελλε να φέρει ώς εμάς ένα μυθιστόρημα σαν την «Έρση» του Γεωργίου Δροσίνη. Το έργο κυκλοφόρησε στα 1922, διαβάστηκε και αγαπήθηκε ιδιαιτέρως από τις νέες κοπέλες της εποχής. Ο ίδιος ο συγγραφέας μάλιστα θεωρούσε ότι «από τεχνικής άποψης και γλωσσικής μορφής είναι το καλύτερο πεζογράφημά» του. Μολαταύτα είναι αμφίβολο κατά πόσο θα σωζόταν εάν ο Ν.Γ. Πεντζίκης δεν στεκόταν πάνω του και δεν το μετέτρεπε σε μαγιά για το δικό του «Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης». Διότι ούτε η απήχηση ούτε οι λογοτεχνικές αρετές είναι εχέγγυα της μακροβιότητας ενός έργου, και ειδικότερα του μυθιστορήματος, που εκ φύσεως έχει τη ροπή να κολλάει στα θνησιγενή στοιχεία του καιρού του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]