Εγκώμιον του διηγηματογράφου από διηγηματογράφο είναι ολόκληρο το βιβλίο. Ο θαυμασμός του εγκωμιαστή για τον μεγάλο ομότεχνό του δεν καταλύει το ρηθέν υπό του αρχαίου κεραμεύς κεραμεί κοτέει και αοιδός αοιδώ, αφού ο κότος προϋποθέτει ότι αναγνωρίζεις του άλλου τη μαστοριά, αλλά, για να το πω με λέξη της Γραφής, το πληροί: κεραμεύς κεραμέα, ή καλύτερα, αοιδός αοιδόν αινέει, ήτοι ο Παπαδημητρακόπουλος τον Παπαδιαμάντη.

"Εγκώμιον του διηγηματογράφου" τιτλοφορείται το ένα από τα κείμενα του βιβλίου. Στην πραγματικότητα, εγκώμια είναι και τα υπόλοιπα τέσσερα που έχουν συνταχθεί σχεδόν ομότροπα: υπογραμμίζουν τις αφηγηματικές αρετές του εγκωμιαζόμενου με χωρία ερωτικώς άλλ` όχι ακρίτως συναγμένα και συνοδευόμενα από λακωνικές πλην καίριες κρίσεις.

Δείγμα:
"Τα υποκοριστικά, οι στίχοι τραγουδιών, δημοτικών ή μη, που παραθέτει, το χιούμορ, η λεπτή ειρωνεία, ο σαρκασμός, τα θαυμαστά επιρρήματα που συνθέτει, η πρωτοφανής παρατηρητικότητα, η μνήμη, και η περιγραφική ικανότητα που διαθέτει

...εντός της μεγάλης ανηφορικής αυλής εχούσης τριάντα σκαλοπάτια, δύο σπιθαμών το ύψος, μαρμάρινα...".

Βλέπω τον Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο θαμά ανερχόμενον και κατερχόμενον τα πολύ περισσότερα σκαλοπάτια της παπαδιαμαντικής διηγηματογραφίας -αυλής ευρυχωρότατης- αγαλλομένω ποδί.

Ν.Δ.Τ.