Στο βαθμό που η ανθρώπινη συμπεριφορά αποσυντίθεται σε κλισέ, στο βαθμό που η αυτόνομη προσωπικότητα του ανθρώπου χάνεται σε τέτοια κλισέ, η διαφορά βαθμού και έντασης ανάμεσα στην "ιδιωτική" και "δημόσια" στάση μετατρέπεται σε αντίθεση. Τότε, μπροστά σε κοινό, ο άνθρωπος βρίσκεται πραγματικά να "ποζάρει", να ερμηνεύει ένα ρόλο, να εκφράζει ψυχολογικές καταστάσεις, ιδέες, κρίσεις, που ίσως δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τις ψυχολογικές του καταστάσεις, τις ιδέες, τις κρίσεις του. Ένα τυπικό παράδειγμα έχουμε από το τυποποιημένο χαμόγελο, από τη μόνιμη αισιοδοξία. Ακόμα και το πιο απελπισμένο άτομο χαμογελάει αναγκαστικά, φαίνεται "αισιόδοξο", ευδιάθετο, γιατί έτσι το θέλει το κοινό. Η διαίρεση της προσωπικότητας του κλόουν γίνεται ένας γενικός κοινωνικός κανόνας.
