Παρακολουθώντας το γοητευτικό και συνάμα αποτρόπαιο ταξίδι του φαλαινοθηρικού «Πίκουοντ» και των ηρώων του, το ανά χείρας βιβλίο επιχειρεί μια καλειδοσκοπική ανασύνθεση της πνευματικής ιστορίας της νεότερης Δύσης η οποία, παραδόξως, προχωρά με τον ρυθμό αποσύνθεσης του θεμελιώδους φιλοσοφικού της προγράμματος. Αν το πρόγραμμα αυτό συνίστατο σε μια «μεταφυσική του υποκειμένου», το τέλος της ιστορίας του μπορεί να θεωρηθεί η σημερινή αποσάθρωση της υποκειμενικότητας σε ένα πλήθος λειτουργιών και ρόλων, α-νόητων πέρα από την απρόσωπη εκδίπλωσή τους. Όμως το βιβλίο δεν σταματά εκεί. Προχωρώντας και περατώνοντας τον κύκλο της ύφανσης και αποΰφανσης των πνευματικών νημάτων, ο συγγραφέας, στο κατόπι και πάλι του αφηγητή του ταξιδιού, κατακτά φιλοσοφικά μιαν έννοια ανθρώπινης ταυτότητας ως γεγονότος δωρεάς και σχέσης. Έτσι, μια επαναπροσδιορισμένη έννοια παράδοσης αναδείχνεται ως αποφασιστικής σημασίας στα πλαίσια ακριβώς του σύγχρονου φιλοσοφικού στοχασμού. Δι` αυτού επιτυγχάνεται παράλληλα ένας οργανικός όσο και απρόσμενος αναβαπτισμός της πνευματικότητας του τόπου μας στο ευρωπαϊκό μας παρόν. Το κείμενο έχει τελικά τη μορφή μιας φιλόδοξης φιλοσοφικής σύνθεσης, που συνενώνει εκ νέου τους παραδοσιακούς κλάδους της φιλοσοφίας υπό την αιγίδα μιας μετα-νεοτερικής «ανοιχτής» μετα-φυσικής. Ο συγγραφέας, ένας νέος Έλληνας στοχαστής, υποδείχνει πως στον τόπο μας μπορεί να ευδοκιμήσει γόνιμη πνευματική συμμετοχή στη Δύση ούτως ώστε, μέσα ακριβώς από την εποχή μας και ανήκοντας (ανα-)δημιουργικά σ` αυτήν, να βρούμε τη φωνή μας και να αναθεμελιώσουμε την πνευματική μας ταυτότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]