Η κατανόηση του έντεχνου ελληνικού μουσικού πολιτισμού ως μέρος του ευρύτερου Δυτικού πολιτισμού, είναι η μόνη επιδίωξη της συγγραφέως. Η προσπάθεια ποιοτικής αναβάθμισης του πολιτισμού, που χαρακτηρίζει συχνά την ιστοριογραφία απομονωμένων και περιφερειακών περιοχών της Ευρώπης είναι τελείως απούσα. Έτσι, η παρούσα μελέτη ακολουθεί τις νεότερες εξελίξεις της διεθνούς μουσικολογίας, οι οποίες όντως ευνοούν την αποχή από την ανίχνευση εθνικών αριστουργημάτων και μεγαλοφυών. Ο νεότερος ελληνικός μουσικός πολιτισμός εξετάζεται ως αυτό που πραγματικά είναι σήμερα: ετερόφωτος, με πηγή φωτός, τον δυτικό. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
