Τάξεις `πολύχρωμες` γλώσσες πολλές, δάσκαλοι σε αμηχανία. Το ελληνικό σχολείο δεν είναι πια αυτό που ήταν. Η τελευταία δεκαπενταετία υπήρξε για την Ελλάδα καταλυτική όσον αφορά την σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού. Η παρουσία μεγάλου αριθμού παλιννοστούντων και αλλοδαπών μαθητών θέτει σε αμφισβήτηση το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες να ανταποκριθεί στο, ούτως ή άλλως, δύσκολο εγχείρημα της ένταξης και εκπαίδευσης των μικρών μαθητών που, ακολουθώντας τους γονείς τους, αναζητούν μια καλύτερη τύχη σε μια νέα πατρίδα. Ταυτόχρονα άνοιξε καθυστερημένα και στην Ελλάδα ο διάλογος πάνω στα θέματα της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, που απασχολούν εδώ και δεκαετίες πολυπολιτισμικές κοινωνίες σε όλο τον κόσμο. Δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε με την σειρά μας τις θεωρητικές παρανοήσεις και υπερβολές που σημειώθηκαν και αλλού. Και μόνο όταν η παιδαγωγική και η διδακτική της πράξης απαίτησε άμεσες και αξιόπιστες λύσεις, μπορέσαμε να προσανατολιστούμε σε ρεαλιστικούς και πραγματοποιήσιμους στόχους και διδακτικές πρακτικές. Σήμερα τα πράγματα μοιάζουν περισσότερο κατασταλαγμένα σε θεωρητικό επίπεδο, το βλέμμα μας και η προσοχή μας στέφονται στη σχολική τάξη και στο έργο του δασκάλου (τόσο εν ενεργεία όσο και του μελλοντικού) στο νέο, πολυπολιτισμικό περιβάλλον του Δημόσιου Σχολείου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]