Το θεατρικό έργο είναι ένα άναρχο αστρικό σώμα στο Διάστημα. Δεν επιζητεί να γίνει χρήσιμο ή χρηστικό ούτε επικαιρικό, δεν αποτελεί καταγγελία, δεν υποδεικνύει λύσεις κοινωνικών κ.ά. προβλημάτων, δεν απαντάει σε παιδευτικά ερωτήματα, δεν έχει υποχρέωση να υπερασπίζεται την (θεωρούμενη) ορατή πραγματικότητα. Κινείται με κίνηση που παράγει η δική του μάζα, δεν αντιγράφει τη φύση, δεν φωτογραφίζει την (νομιζόμενη) καθημερινή ζωή. Και όταν τύχει να ανυψωθεί σε περιωπής έργο τέχνης, είναι αρμόδιο και ικανό να προκαλέσει τη Μεγάλη Σύγκρουση και, ως υπερφυές, να οδηγήσει στην Έκσταση (Λογγίνος: «Ου γαρ εις πειθώ τους ακροωμένους αλλ` εις έκστασιν άγει τα υπερφυά»), δικαιολογεί και υμνολογεί την ύπαρξη του Ανθρώπου και, άθελά του, γίνεται σχολιαστής και δικαστής της εποχής του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]