Όλοι, κάπου, έχουμε γνωρίσει τις Εννιά Γυναίκες. Κάπου τις έχουμε συναντήσει. Στις μεγαλουπόλεις, στη γειτονιά που μεγαλώσαμε, στις μικρές επαρχιακές πόλεις που τριγυρνάμε τα καλοκαίρια. . . Πρόσωπα αδικαίωτα και ασυμβίβαστα. Παγιδευμένα, εξαρτημένα από το παρελθόν, δίχως παρόν και μέλλον. Πρόσωπα χρεωμένα να υποστούν. Πρόσωπα του δούναι, όχι του λαβείν. . . Προσπάθησα να τις υπερασπιστώ, αποτυπώνοντας στο χαρτί κάποια περιστατικά του βίου τους. Αν και δεν έχουν καμιά σχέση αναμεταξύ τους, οι ιστορίες τους κάπου συναντιούνται, έχουν κάτι κοινό. Και οι εννιά είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ. . . ευαίσθητες και αισθαντικές σαν τις Μούσες του Μύθου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
