... Ο πατέρας κρατούσε από παπαδόσογο: ένας αδρεφός του νονού μου, ο Σπύρος, καλογέρεψε στο Άγιο Όρος. Ο παπά-Στάθης, άλλος αδρεφός, ιερομόναχος και αυτός, λειτουργούσε στην εκκλησία της Παναγιάς του Σκουλικάδου κι έκανε και το δάσκαλο. Ακόμα, στα χρόνια τα δικά μου, το χωριό είχε να κάμει με την Χριστιανοσύνη και με τις αρετές της. Μα όπως φαίνεται αυτή η Χριστιανοσύνη και αυτές οι αρετές δεν κρύβανε κάποια ειρωνική, περιπαιχτική διάθεση. Το σπίτι της μητέρας ήταν πολιτικό... Μεγαλώνοντας ήθελα να γίνω Δεσπότης, κι αυτή την ιδέα μου την καλλιεργούσε η μητέρα, ήταν θρήσκα και προτιμούσε να συνεχίσω την παπαδίστικη παράδοση του Πορφυραίικου παρά την πολιτική του Κολυβαίικου. Και λοιπόν μου έφτιαξε ένα πετραχήλι και εγώ σε μια γωνιά της καθημερινής μας τραπεζαρίας είχα εγκαταστήσει πάνω σε ένα μπαούλο την εκκλησία μου: ελειτουργούσα βοηθώντας και η αδρεφή μου και πότε πότε και ο αδρεφός μου, έκανα λιτανείες, επιτάφιο και Ανάσταση. Είχα κόψει με χαρτόνι μικρούς εσταυρωμένους και νεκρούς Χριστούς. .. Ο Κ. Πορφύρης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Πορφύρη Κονίδη) γεννήθηκε το 1910 στη Ζάκυνθο. Αποφασιστική ήταν η συμμετοχή του στο περιοδικό «Επιθεώρηση της Τέχνης», του οποίου υπήρξε αρχισυντάκτης, από το 1959, και μέσα από το οποίο στήριξε ουσιαστικά τις ανανεωτικές κατευθύνσεις της Αριστεράς της εποχής εκείνης. Με δική του πρωτοβουλία, το 1965, οργανώνεται στη Ζάκυνθο η «Α’ Συνάντηση Μεσαιωνικού Λαϊκού Θεάτρου». Πέθανε στις 14 Μαΐου του 1967 στην Αθήνα. Το Μάϊο του 1975 μεταφέρθηκαν τα οστά του στη Ζάκυνθο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]