(. . .) Τα περισσότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα του περασμένου αιώνα, που δημιούργησαν τόσα θύματα, έχουν πια εξαφανιστεί, αλλά δυστυχώς όχι όλα ακόμη. Συνεχίζουμε, όμως, να υποφέρουμε από τις συνέπειές τους. (. . .) Παρόλα αυτά, μπορούμε, δυστυχώς, να αναγνωρίσουμε τη μετάδοση του τραύματος, διά μέσου των γενεών, την μετάδοση των συναισθηματικών καταστάσεων που δεν είναι απαρτιωμένες και στις οποίες δεν υπάρχει πρόσβαση. Η ιστορία που πρόκειται να διαβάσετε είναι μια ψυχολογική μαρτυρία του τι σημαίνει να έχεις επιζήσει ως `κρυμμένο` παιδί. Η ίδια η ιστορία είναι μία πράξη επιστροφής από την κρυψώνα. Με άλλα λόγια, είναι μια έκφραση ελευθερίας.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
