Αυτή η ματιά, αυτή η δραματική σχεδόν θλίψη, η ανία που καμιά σωματική ηδονή, καμιά πνευματική φιλοδοξία δεν μπορεί να την ικανοποιήσει, ξεκινάει ίσως από την αίσθηση ότι η ζωή είναι υπερβολικά αχανής για να την υπηρετήσει ένας άνθρωπος, με τις συγκεκριμένες ημερομηνίες λήξης της ύπαρξής του, και μαζί υπερβολικά περιορισμένη για να δώσει σε μια ανθρώπινη ζωή προορισμό αντάξιο της απεραντοσύνης της ψυχής. Κι είναι αυτό που δίνει στο «Ένας ήρωας του καιρού μας» τόνο τόσο υποκειμενικό, αφοπλιστικής ειλικρίνειας, και συγχρόνως τόσο αντικειμενικό, ώστε ο αναγνώστης ν’ αναρωτιέται για τις τερατώδεις ιδιότητες αυτού του ήρωα, που κυνηγούσε έναν έρωτα χωρίς να επιθυμεί να τον κάνει ζωή.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
