Στο Μπιλμπάο, στη Χώρα των Βάσκων, ένας σαραντάχρονος ισπανός δημοσιογράφος ξυπνά στην κόλαση. . . Όμηρος της βασκικής αυτονομιστικής οργάνωσης ΕΤΑ, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται κλεισμένος σ` ένα υπόγειο δύο μέτρα επί τρία, υπό το φως μιας άσβεστης λάμπας. Ο κουκουλοφόρος δεσμοφύλακάς του - δαίμονας ανάλογος αυτών της χριστιανικής του κατήχησης κατά τα μαθητικά του χρόνια - ανοίγει καθημερινά ένα μικρό παράθυρο στην ξύλινη πόρτα της φυλακής για να του δώσει ένα δίσκο με την αναγκαία για την επιβίωσή του τροφή. Ο Χοσέ Μανουέλ Φαχάρδο, (. . .) από τη μία παρακολουθεί τον όμηρο και περιγράφει τις αντιδράσεις, την αγωνία, τους φόβους, τη σωματική κατάπτωση και την απελπισία του, και από την άλλη, με όχημα τη μνήμη, εξερευνά την ανδρική σεξουαλικότητα, τον έρωτα, την προδοσία, τις τύψεις, τις σχέσεις με το άλλο φύλο. (. . .) Ένα μυθιστόρημα ιδιαίτερης έντασης, που αναλύει την έννοια της κόλασης: της κόλασης του μίσους, της στέρησης της ελευθερίας, αλλά και των ασίγαστων επιθυμιών του ανθρώπου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]