Η πνευματική ζωή είναι απλή και συνάμα δύσκολη. Τόσο δύσκολη όσο και η απλότητα. . . Τα διηγήματα του τόμου αυτού αφηγούνται ιστορίες ανθρώπινων έργων. Ιστορίες, όπου συγχέονται τα μέσα και οι σκοποί, και δυσδιακρίνονται το μείζον και το έλασσον στα κριτήρια των ανθρωπίνων έργων. Πολύπλοκες και σύνθετες κι αυτές, οι ιστορίες των διηγημάτων μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους και άστοχες κατάντικρυ στο αεί ζητούμενο: την απλότητα. Κι όμως! Υπάρχει σ` αυτά ένα κοινό στοιχείο, μια κρυμμένη ουσία που τα κάνει σμάρι-αρμαθιά κλειδιών για κλειδωμένες θύρες: η ευεργετική λειτουργία της λογοτεχνικής γραφής. Κι η λογοτεχνία -η αληθινή λογοτεχνία- ευεργετεί τον άνθρωπο, αποκαλύπτοντάς του το φως, μέσα στο οποίο η ίδια ανασαίνει ασταμάτητα: το φως της ποιητικής όρασης των πραγμάτων.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
