Το βιβλίο αυτό αποτελεί μάλλον το πρώτο εγχείρημα στ` ανάλογα βιβλιογραφικά χρονικά, κατά το οποίο η βυζαντινή ζωγραφική θεωρείται, όχι απλώς με το πρίσμα της τεχνικής ανάλυσης των δεδομένων της, αλλά κυρίως με στοχαστική και θεαρέστως φιλοσοφούσα διάθεση. Ο Γιώργος Κόρδης αποτολμά ν` ασχοληθεί σε βάθος με τ` αυτονόητα, και ν` αποκαλύψει την κοσμογονία που συντελείται στη σκέψη του, όταν αυτή διαλέγεται μ` έναν εσμό θεμάτων που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και τις απορίες, ειδικών και μη. Γραμμένες με νεύρο και άτρεπτη ακρίβεια, οι σελίδες που έπονται, μυούν τον αναγνώστη στον αξιοθέατο κόσμο της βυζαντινής εικονογραφίας, πείθοντάς τον πως υφίσταται όχι ως πράγμα αλλά ως γεγονός, εφ` όσον αυτός εξαρτάται άμεσα από τον παρατηρητή.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
