Ο πλούτος των κοινωνιών, στις οποίες κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, εμφανίζεται ως ένας `τρομακτικός σωρός εμπορευμάτων`, που έχει ως στοιχειώδη μορφή του το μεμονωμένο εμπόρευμα. Ως εκ τούτου η έρευνά μας αρχίζει με την ανάλυση του εμπορεύματος.
Το εμπόρευμα είναι καταρχάς ένα εξωτερικό αντικείμενο, ένα πράγμα, το οποίο ικανοποιεί δια των ιδιοτήτων του ανάγκες ενός οποιουδήποτε είδους. Η φύση αυτών των αναγκών, είτε προέρχονται από το στομάχι είτε από την φαντασία, δεν αλλάζει τίποτα στο πράγμα. Επίσης, δεν πρόκειται εδώ για το πώς το αντικείμενο ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη, αν την ικανοποιεί άμεσα ως μέσο συντήρησης, δηλ. ως αντικείμενο της απόλαυσης, ή διαμεσολαβημένα, ως μέσο παραγωγής.
Κάθε χρήσιμο πράγμα, όπως ο σίδηρος, το χαρτί κ.τ.λ., πρέπει να θεωρηθεί από διπλή άποψη, ως προς την ποιότητα και την ποσότητα. Κάθε τέτοιο πράγμα είναι ένα όλον πολλών ιδιοτήτων και ως εκ τούτου δύναται να είναι από διάφορες πλευρές χρήσιμο. Η ανακάλυψη αυτών των διαφόρων πλευρών και ως εκ τούτου των πολυποίκιλων τρόπων χρήσης των πραγμάτων είναι πράξη της ιστορίας. Έτσι είναι η εξεύρεση κοινωνικών μέτρων για την ποσότητα των χρησίμων πραγμάτων [πράξη της ιστορίας]. [...]