Ο Willy Kyrklund κατέχει, εδώ και χρόνια, ιδιαίτερη θέση στη σουηδική λογοτεχνία. Από τους καλύτερους σύγχρονους πεζογράφους, πραγματεύεται στα σύντομα κείμενά του θέματα που αφορούν στους κανόνες της ύπαρξης και της συμπεριφοράς, στις σχέσεις με το Θεό, την αλήθεια, την τάξη των πραγμάτων. Με ύφος απέριττο και υπονομευτικό ανασύρει από τη λήθη ήρωες ασήμαντους και τους φωτίζει εξαρχής. Όπως τον Ελπήνορα: «Αν γράφω μια ιστορία για τον Ελπήνορα», λέει ο Kyrklund, το κάνω βέβαια επειδή δεν συμπαθώ καθόλου αυτόν τον σπουδαίο, τον Οδυσσέα. Ο εκπληκτικός αυτός ήρωας μ` εκνευρίζει. Ποτέ δεν είπα ότι αντιπαθώ τον Όμηρο. Αντιπαθώ όμως τον Οδυσσέα. Γιατί; Το λάθος δεν είναι όλο δικό του. Είναι επειδή τον έκαναν σύμβολο της αναζήτησης, της ευρωπαϊκής περιέργειας. Ταξιδεύει βέβαια σε ξένες χώρες, αλλά δεν έχει υπάρξει ταξιδιώτης τόσο αδιάφορος για άλλους λαούς όσο αυτός. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να επιστρέψει στα πατρογονικά κτήματα· το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι η κληρονομιά και το χρήμα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]