Με την παρούσα έρευνα επιχειρείται μια περαιτέρω αποσαφήνιση εννοιών και διαδικασιών των υπαρχόντων πολιτικών συστημάτων, μέσα από την οποία και με βάση την ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία προκύπτουν δύο κατηγορίες πολιτικών διαδικασιών, οι `ολιγαρχικές-συγκεντρωτικές` και οι `δημοκρατικές-αποκεντρωτικές`, και συνακόλουθα δύο διαφορετικά πολιτικά συστήματα ως εξής:
1. Το ένα σύστημα στηρίζεται σε ολιγαρχικές-συγκεντρωτικές διαδικασίες και αναφερόμαστε στα κάθε είδους αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα που υπάρχουν ανά την υφήλιο και προέκυψαν μετά το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση, τα οποία από την παρούσα έρευνα αποδεικνύεται ότι στην πραγματικότητα είναι καθεστώτα ολιγαρχικά και συγκεντρωτικά.
2. Το άλλο σύστημα στηρίζεται σε δημοκρατικές-αποκεντρωτικές διαδικασίες και το χαρακτηρίζει η αμεσότητα της συμμετοχής του πολίτη στις εκλογικές διαδικασίες, η πολυεπίπεδη διαδραστικότητα και ο διαχωρισμός των εξουσιών. Το νέο αυτό σύστημα ονομάζεται άμεση διαδραστική δημοκρατία.
Σύγχρονα κινήματα, όπως το μαθητικό κίνημα του 2008 στην Ελλάδα, το κίνημα στην Τυνησία, η διάδοση του τελευταίου στον αραβικό κόσμο, το κίνημα του 99% στις ΗΠΑ, οι αγανακτισμένοι στην Ευρώπη αλλά και γενικά οι πολίτες ανά την υφήλιο διατυπώνουν με τον τρόπο τους, όπως φαίνεται και στην παρούσα έρευνα, το αίτημα για δημοκρατία. Γίνεται φανερό, λοιπόν, ότι οι πολίτες αναζητούν ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Αυτό το άλλο πολιτικό σύστημα, στο οποίο οι πολίτες γίνονται ρυθμιστές των πολιτικών διαδικασιών, παρουσιάζει η παρούσα έρευνα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
