Σ` αυτό τον τόμο εξετάζονται καλλιτεχνικά ρεύματα, όπως ο υπερρεαλισμός και ο κυβισμός, όχι μόνο στις αρχές της εμφάνισής τους στην ελληνική εικαστική σκηνή (με τον Εγγονόπουλο και τον Χατζηκυριάκο Γκίκα, για παράδειγμα) αλλά και πώς συνεχίστηκαν σε αναζητήσεις μεταγενέστερων ζωγράφων. Ο Νίκος Εγγονόπουλος υπήρξε ο πιο καθαρόαιμος εκφραστής του υπερρεαλισμού, τον οποίο όμως μπόλιασε με βυζαντινές επιρροές και ελληνικά θέματα. Ο Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας γνώρισε νωρίς και από κοντά την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, πειραματίστηκε με τις νέες τάσεις αλλά πάντα υμνώντας το ελληνικό φως, ακόμα και στις πιο αφαιρετικές συνθέσεις του. Δίπλα σε αυτούς κινούνται καλλιτέχνες που ακολουθούν μοναχικούς δρόμους (ο παραγνωρισμένος Διαμαντόπουλος και ο συνεπής στις ζωγραφικές αξίες Τέτσης), ορισμένοι που διαμορφώνουν ένα προσωπικό και αναγνωρίσιμο εικαστικό ιδίωμα (Φασιανός, Μυταράς, Καράς) και κάποιοι άλλοι που επηρεάζονται, λιγότερο ή περισσότερο, από πολιτικά γεγονότα και καταστάσεις (Ψυχοπαίδης, Κ. Κατζουράκης, Μπότσογλου, Κοκκινίδης).

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου μπορεί να ανέκοψε της εξελικτική πορεία της ελληνικής ζωγραφική, έδωσε όμως σε αρκετούς την ευκαιρία να δείξουν με έργα την αντίθεσή τους στο καθεστώς και να επιβεβαιώσουν πως η τέχνη δεν είναι ξεκομμένη από τη ζωή.

Ο έβδομος τόμος περιέχει τις ενότητες κειμένων & έργων:
- "Διαδρομές μετ` εμποδίων"
- "Αφηγητές του βλέμματος -ερμηνευτές της Ιστορίας"
- "Αντίσταση κατά της αρχής"
(εισαγωγικά, και:)
- "Κυβισμός-υπερρεαλισμός: οι ελληνικές μεταπλάσεις τους"
- "Η αφήγηση διεκδικεί τα δικαιώματά της"
- "Περιπτώσεις ρεαλισμού: κριτική της αναπαράστασης και εκλογίκευση"