Οι λαοί ζούνε με μύθους, ζουν απάνω σε μύθους, ωσάν απάνω σε ρίζες. Είναι και οι μύθοι ρίζες. Και είναι συχνά ιστορία οι μύθοι, ιστορία μυθοποιημένη. Υπάρχουνε μύθοι κοινοί σε όλους τους λαούς. Είναι προπάντων οι θρησκευτικοί μύθοι. Όμως ο κάθε λαός, στον κάθε τόπο, έχει και τους χωριστούς δικούς του μύθους, εκείνους που είναι ζυμωμένοι με την ύπαρξή του σαν έθνος και σαν άτομα. Συγχέονται συχνά ο μύθος και η ιστορία και ίσως θα μπορούσε κανείς να πει ότι τότε μόνο γίνεται η ιστορία κοινό κτήμα ενός λαού και ενεργό στοιχείο της ύπαρξής του που κυκλοφορεί σαν αίμα μέσα στις φλέβες του και τροφοδοτεί την ψυχή του, όταν γίνει μύθος ή θρύλος ή όπως θέλει ο καθένας να το ονοματίσει αλλιώς. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
