...Κι ύστερα ήρθε η Μαρίνα. Ήταν ξανθιά, αμίλητη, ντυνότανε ωραία. Έπιασε το γωνιακό προς τη Σκουζέ. Μου θύμιζε τη Σιλβάνα Παμπανίνι στο έργο με τον Ηρακλή, που το `χα δει πέντε φορές στο Φαντάζιο. «Άμα μαζέψεις 30 φράγκα, εντάξει μαζί της» είπε ο Λαλάκης. Πήγα στη νονά μου, μου τα `δωσε. Είχα 30 φράγκα, αλλά τι εντάξει με τη Μαρίνα; «Άμα μεγαλώσεις» λέει ο Λαλάκης. «Πόσο είσαι τώρα;» «Έξι». «Θες πολύ ακόμη. Δώσ` τα μου εμένα και σ` τα δίνω τότε». «Κι η Μαρίνα;» «Θα της πω να περιμένει». Πήρε ο Λαλάκης τα 30 φράγκα, εντάξει αυτός με τη Μαρίνα, έφυγε στους 6 μήνες η Μαρίνα μ` ένα μπαλέτο για τη Βηρυττό, να κλάμα εγώ. «Όχι για τα 30 φράγκα. Για τη Μαρίνα. Ώχου το αγόρι μου, που μικρό μικρό τσιμπήθηκε», με παρηγόρησε η νονά μου και με κέρασε βανίλια στου Κοψαύτη και μου `πε: να κοιτάς ψηλά. Όχι μάντρες και αηδίες. Μα εγώ διάβαινα συνέχεια τη μαγική πόρτα μετά του Καρκαζή κι ήμουν εκεί στο γάμο της Αθανασίας, εκεί όταν σφάξανε τον Χρήστο, εκεί όταν στρίμωξε ο Σπληνάκιας τον γιο της Αντριάνας και του το `κανε στο πλυσταριό, εκεί όταν ήρθε νταμπλάς στην Κοντύλω, εκεί όταν πάθανε τραχώματα τα παιδιά της Βαρβάρας, εκεί όταν έπεσε θανατικό κι άρχισε ν` αδειάζει η Περικλέους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]