Τα ελληνικά παραμύθια δεν είχαν την τύχη των αρχαιοελληνικών μύθων, που για αιώνες ολόκληρους αποτέλεσαν κοινό τόπο αναφοράς και προβληματισμού. Η παρουσία τους γίνεται σπάνια αισθητή στον επιστημονικό ή στον εκδοτικό νεοελληνικό χώρο: ούτε συλλογές πολλές και καλές έχουμε, ούτε μελέτες. [...]
Το παραμύθι είναι ωστόσο λόγος πατροπαράδοτος, προφορική αφήγηση που άνθισε και διαδόθηκε στον κόσμο ολόκληρο· σε κάθε κοινωνία αφομοιώθηκε από τη συλλογική μνήμη διαπλάθοντάς την, χωρίς να `χει περάσει από το χώρο της γραπτής λογοτεχνίας για αιώνες. Οι περισσότερες παραμυθιακές συλλογές καταγράφηκαν από τους λαογράφους των ευρωπαϊκών χωρών μόλις τον περασμένο αιώνα. [...]
Με τον τόμο αυτό, η «Εστία» εγκαινιάζει μια ενημερωμένη παραμυθιακή σειρά. Το υλικό που δημοσιεύουμε θα επιλέγεται κάθε φορά με βάση ένα μυθικό θέμα. Ο πρώτος τόμος είναι αφιερωμένος στις ηρωίδες των λαϊκών αφηγήσεων, τις παραμυθοκόρες, όπως τις ονόμασα ακολουθώντας τη συμβουλή της Αδριανής Δημακοπούλου. Θα ακολουθήσουν τόμοι με θέματα όπως ο καννιβαλισμός, η περιπλάνηση, τα τέρατα, η αιμομιξία, από άλλους ερευνητές και την υποφαινομένη. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]