Σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ανάμεσα δηλαδή σε δυο τόσο διαφορετικά πολιτιστικά ρεύματα, η Ελλάδα δέχτηκε και αφομοίωσε δημιουργικά ποικιλόμορφες επιδράσεις. Με την πτώση της Πόλης, το 1453, ολοκληρώνεται η κατάρρευση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς που ακολούθησαν έως την Επανάσταση του `21 και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, εμπόδισαν τη φυσιολογική ανάπτυξη του νεώτερου Ελληνισμού και περιόρισαν, όπως ήταν φυσικό, την πνευματική ανέλιξη. Στη μουσική, τα χρόνια αυτά επέδρασαν ιδιαίτερα ανασταλτικά. Από τον 12ο με 13ο αιώνα, ενώ η Δύση βρίσκεται σε μια κοινωνική και πνευματική άνοδο, το Βυζάντιο, κουρασμένο από πολύχρονους αγώνες - στασιαστικά κινήματα, θρησκευτικές έριδες, σταυροφορίες, εξωτερικές επιδρομές - και εξαντλημένο οικονομικά, βαδίζει προς το μοιραίο τέλος. Την εποχή που στη Δύση αρχίζει ν` αναπτύσσεται η καινούρια τεχνική της πολυφωνίας, στο Βυζάντιο η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, αρχικά για λόγους δογματικούς και αργότερα από αντίθεση προς την Εκκλησία της Ρώμης, αποκρούει με φανατισμό κάθε νεωτερισμό. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]