O Σέργιος Γκάκας ανεβάζει σε μια θεατρική σκηνή ένα πολύπλοκο ερωτικό τρίγωνο στο οποίο κανένας από τις τρεις συντελεστές δεν μοιάζει ευτυχής. Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης αναφέρεται σε μια περίπτωση αυτοδικίας που αποδεικνύει ότι οι αληθινές φιλίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ο Πέτρος Μαρτινίδης παρομοιάζει τις γυναίκες με τις μεταφράσεις, και αποφασίζει ότι `οι πιο ωραίες είναι οι πιο άπιστες`. Η Αθηνά Κακούρη προσπαθεί να βρει το νήμα του φόνου ενός καθάρματος μέσα από καπνούς και εκρηκτικά. Ο Μανώλης Πιμπλής ανακαλύπτει, με τη σειρά, ένα πτώμα, ένα χαμένο χειρόγραφο του Ρήγα Φεραίου και τον `Γαλάζιο Δούναβη` του Στράους. Η Τιτίνα Δανέλλη διηγείται την ιστορία μιας προδοσίας που εξακολουθεί να πονάει ακόμα και μετά τον θάνατο του `προδότη`. Ο Κώστας Κατσουλάρης μας γνωρίζει μια μοιραία -και άπιστη- γυναίκα που καταστρέφει τη ζωή δύο αντρών. Ο Παναγιώτης Αγαπητός αποδεικνύει ότι ένα έγκλημα που έγινε την εποχή του Βυζαντίου μπορεί να έχει επιπτώσεις και στη σημερινή πραγματικότητα. Η Αμάντα Μιχαλοπούλου γράφει για μια αστυνόμο διαφορετική από τις άλλες, που προσπαθεί να κατανοήσει τη θεωρία της `ανθρώπινης συμπύκνωσης`. Ο Φίλιππος Φιλίππου μπλέκεται στα πόδια δύο αποφασισμένων για όλα γυναικών που κάνουν διακοπές στην Κέρκυρα. Ο Ιερώνυμος Λύκαρης γράφει για έναν διπλό φόνο, για αρχαιοκαπηλία και για την κρίση μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Ανδρέας Αποστολίδης διηγείται μια ιστορία με ακέφαλα πτώματα, ναρκωτικά και μπράβους της νύχτας, που θυμίζουν αληθινές ιστορίες που βρίσκουμε στις εφημερίδες. Και ο Πέτρος Μάρκαρης, γράφοντας για ένα πτώμα και ένα πηγάδι, διηγείται πώς τα ΜΜΕ έγιναν η αστυνομία της εποχής μας.
Δεκατρείς συγγραφείς δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ισάριθμες αστυνομικές ιστορίες: Η δεύτερη σειρά των Ελληνικών εγκλημάτων είναι γεγονός!
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
