Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Euromed II με τίτλο Partimoines Partages και θέμα την αρχιτεκτονική κληρονομιά της Μεσογείου (1850-1950), προτάθηκαν από πλευράς των εθνικών υπευθύνων των κρατών - μελών μονογραφίες με σχετική θεματολογία. Ανάμεσα σε αυτές που αποφασίστηκε να υλοποιηθούν, προωθώντας το στόχο του προγράμματος για τη διερεύνηση της κοινής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς μεταξύ των χωρών της Μεσογείου, ανήκει και η συγκεκριμένη μελέτη.
Με άξονα την διακίνηση ιδεών και ανθρώπων και, εν τέλει, την κοινή ταυτότητα της αρχιτεκτονικής επιλέχθηκαν πόλεις οι οποίες σε κάποια, όχι μακρινή, περίοδο της ιστορίας τους αποτέλεσαν κοιτίδες του εκσυγχρονισμού που προωθήθηκε στο πλαίσιο των οθωμανικών μεταρρυθμίσεων. Ως κοινή συνιστώσα αυτής της διαδικασίας επιλέχθηκε η δραστηριότητα των ελλήνων αρχιτεκτόνων, οθωμανών υπηκόων και ένθερμων υποστηρικτών του εκσυγχρονιστικού οράματος, μακράν της βεβαρημένης σημασιολογικά σχέσης μητρόπολης - αποικίας που ίσχυε μεταξύ των βορείων και των νοτίων ακτών της Μεσογείου (Γαλλία - Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκο και Ιταλία - Λιβύη). Είναι προφανές ότι τα γεωγραφικά και χρονολογικά όρια του προγράμματος δεν μας επιτρέπουν να ασχοληθούμε με τη δράση των Ελλήνων, ως αρχιτεκτόνων και φορέων παραγωγής αρχιτεκτονικού έργου, σε άλλες, σημαντικές, κοινότητες της Διασποράς, πέραν της λεκάνης της Μεσογείου (βαλκανικές χώρες, Μαύρη Θάλασσα κλπ)
Συγκεκριμένα, θα ασχοληθούμε με τους έλληνες αρχιτέκτονες που έδρασαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα έως το 1912. [ . . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]