«Απ` όλα τα δέντρα που περιλαμβάνει η ελληνική χλωρίδα, κανένα δεν μας εκφράζει όσο η ελιά. Νομίζεις πως το ελληνικό τοπίο είναι φτιαγμένο για το δέντρο αυτό. Μπορεί κι αυτό που γίναμε, αυτό που είμαστε, η γεύση μας, η ψυχοσύνθεσή μας, η νοημοσύνη μας, να `ναι δημιουργήματα του πολύτιμου καρπού της. Κανένα καρποφόρο στον τόπο μας δεν ζωγραφίστηκε, δεν υμνήθηκε, δεν τραγουδήθηκε όσο το λιόδεντρο. Κι όμως, φαντάζουν λιγοστά και μηδαμινά τα όσα έγιναν και ειπώθηκαν μπροστά στο πλήθος, τη σημασία του δέντρου και την έκτασή του στον ελλαδικό χώρο και μέσα στη φυσική ζωή του Έλληνα. Λέμε φυσική, γιατί η επίδρασή του στην πνευματική, την ψυχική ζωή θα πρέπει να `ναι το ίδιο απέραντη. Στο μακρότατο διάστημα της εργασίας αυτής γύρω από την καρποφόρο ελιά και το κυριότερο προϊόν της, το λάδι, περπατήσαμε αιώνες. Διαβήκαμε εποχές, δρασκελίσαμε καταστάσεις χαμένες πλέον από το πρόσωπο της γης. Από τη θαμπή, την άπλαστη ακόμη μυθολογία φτάσαμε στον Όμηρο. Κι από τον Όμηρο, φυσικά και αβίαστα, βρεθήκαμε στον Παλαμά. Παρά πέρα, αφήνοντας πίσω μας τη Γραφή, συναντηθήκαμε με το δημοτικό τραγούδι κι εκείθε πάλι φυσικά φτάσαμε στη συγκαιρινή μας λογοτεχνία. Παραμυθάδες, προφήτες, ιστορικοί, ταξιδιώτες, επιστήμονες, ποιητές -επικοί, κλασικοί, λυρικοί- κάτι έδωσαν από το έργο τους: πείρα μάθηση, παρατήρηση, παλμό ψυχής. Κάτι χάρισαν από την πνοή τους ώστε να ζωντανέψει και να φωτιστεί όσο γίνεται ο παραμυθένιος βίος του ελαιόδεντρου».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]