Έψαχνα να βρω τους λόγους που οδήγησαν την Ελένη σ` εκείνο τον καταραμένο τόπο· ούτε Τροία ούτε Αίγυπτος· οδός Λιοσίων, αριθμός 5Α. Το είχα δεδομένο πως ήταν η Ελένη που έψαχνα. . . Για μένα μία είναι η Ελένη. Ελένη, Κατερίνα, Σενιορίτα, Μαρία, Αλεξάνδρα. . . Γυναίκες που ακροβατούν στα όρια της καθημερινότητας και της υπέρβασής της. Πήρε φόρα, ροδοκόκκινη κι αγριεμένη, όπως ήταν, άνοιξε διάπλατα την μπαλκονόπορτα και, πριν την προλάβει ο Βαγγέλης, πετάχτηκε τσίτσιδη στο μπαλκόνι. Τυλίχτηκε στην πορφύρα το κτίριο από τη φλόγα που σκορπούσε το σώμα της. Ακούστηκε, τότε, μια βουή από κάτω και χειροκροτήματα: «Ζήτωωωω!!!» «Δες τε», τους φώναξε και γέλασε ειρωνικά. Ήταν πλάτη σε μένα, αλλά έβλεπα τα χείλη της, σε βαθύ μαβί χρώμα, άσπρα υπερβολικά τα δόντια της, και το γέλιο της, μαχαίρι. «Ελένη. . .» οι άλλοι. «Απ` τα κόκαλα βγαλμένη. . .» ένας ανάπηρος του Αλβανικού Πολέμου. «Καρπούζια. . .» ο γύφτος. Σήκωσε τα χέρια στον ουρανό εκείνη, έκλεισε τα μάτια, και φώναξε: «Ω, τλήμων Ελένη. . .», «Ω, τλήμων Ελένη. . .» απάντησαν εν χορώ οι Έλληνες. «Ω, τλήμων Ελένη. . .» εκείνη. «Ήμαρτον! Ήμαρτον!» οι άλλοι Έλληνες. «Προσκυνούμε σου τα κάλλη και δοξάζομέ σου τη θεότητα. Ελένη, μουνάρα. . .» έκραζαν όλοι μαζί, Έλληνες και συνέλληνες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]