Τα πρόσωπα ήταν μαζί μου για πολύ καιρό. Έτσι συμβαίνει κάθε φορά πριν πάρω την απόφαση να ξεκινήσω με τον πρώτο διάλογο, την πρώτη σκηνή, την πρώτη πράξη, για τη γραφή ενός θεατρικού έργου.
Ζούσα μαζί τους. Τους παρακολουθούσα καταγράφοντας, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις πράξεις τους, τις κινήσεις τους, τις αποφάσεις τους. Δεν έπαιρνα όμως τη δική μου απόφαση να γράψω για όσα με έβαζαν σε πειρασμό να το τολμήσω. Ίσως γιατί θα εξακολουθήσω να τους συναντώ, κι επειδή τους αγαπώ -αν μου συγχωρήσουν το ότι τους εξέθεσα σε μια θεατρική εκδοχή- θα συνεχίσω να τους συναναστρέφομαι.
Αφορμή για να πάρω την απόφαση, να ανάψω τον υπολογιστή και να αρχίσω το γράψιμο, στάθηκε μια κινηματογραφική ταινία. Το «In the company of men» του Νιλ Λάμπιουτ. Οι ήρωές μου είχαν την ίδια πορεία ζωής, τα ίδια πτυχία και την ίδια ακύρωση με τους δικούς του. Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή, είπε ο Σαίξπηρ. [...] (μικρή αναφορά γύρω από το γράψιμο του έργου)