`ΕΚΤΟΡΑΣ`
Πέρασα όλη τη ζωή μου στο καφενείο του σταθμού
Κοιτάζοντας τα τρένα που ταξίδευαν.
Τις περισσότερες φορές έβλεπα τη σκιά τους
Γυρισμένος κατά μέσα με το βλέμμα στα ράφια.
Παλαιικά μπουκάλια, άδειες μποτίλιες, ποτήρια,
Αποτσίγαρα, ανθρώπινη μυρουδιά, αράχνες και σκόνη.
Φωνές αξεδιάλυτες έφταναν στ` αυτιά μου,
Ίσκιοι που βάδιζαν, πότε αργά, πότε βιαστικά.
Το γκαρσόνι με το λαδωμένο μαλλί,
Το λεπτό μουστάκι και τη βρώμικη ποδιά,
Έβγαζε άναρθρες κραυγές, σχήμα συνήθειας.
Του ζητούσα φωτιά για το τσιγάρο μου
Και στο λογαριασμό μου `φερνε και κανένα λαθραίο.

Έξω οι εποχές άλλαζαν σαν τα ρούχα των θαμώνων.
Τα δρομολόγια έμεναν τα ίδια πάντα
Με τις καθυστερήσεις και τις ανταποκρίσεις τους.
Εγώ δεν ήξερα αν άλλαζα ούτε με ενδιέφερε .
Μετρούσα τις ξεχασμένες αποσκευές των ταξιδιωτών
Δίχως να κρατάω λογαριασμό, γιατί άλλωστε,
Ούτε έδινα λογαριασμό σε κανέναν για την απραξία μου
Ούτε κανένας νοιαζόταν για την παρουσία μου. [. . .]