Λέγεται πως για να πετύχει μια σαλάτα χρειάζονται τρεις άνθρωποι: ένας τσιγκούνης, ένας σπάταλος, κι ένας τρελός. Ο τσιγκούνης να βάλει το ξίδι, ο σπάταλος το λάδι, και ο τρελός να την ανακατέψει. Αν μεταφέραμε τούτο το σενάριο στην νεοτερική μας σαλατοποίηση, για τον ρόλο του τσιγκούνη θα πρότεινα τον Καβάφη, για του σπάταλου τον Παλαμά, και για του τρελού τον ξεχασμένο σήμερα ποιητή της Αμοργού, Γεώργιο Εξαρχόπουλο Ματθαίου.
Τούτος ο αυθεντικός τρελός ήταν περιλάλητος στην φιλολογική πιάτσα, τουλάχιστον από το 1842 ίσαμε το 1923. Ο Οκτώβριος 1842 οριοθετεί την επίσημη εισβολή του γαλλομανούς, ηλιολάτρη και ιδιόρρυθμα φιλελεύθερου Εξαρχόπουλου στα γράμματα μας, με την μοναδική ποιητική του συλλογή -μια φτηνοτυπωμένη φυλλάδα 32 σελίδων, γεμάτη καθαρεύοντες σολοικισμούς και ακουστικούς συνειρμούς, που συγκεντρώνει έξι κείμενα χρονολογημένα από το 1840 έως και το 1842. Ο τίτλος της συλλογής είναι αρκετά δηλωτικός:
`ΕΚΤΑΣΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥ ΗΛΙΑΚΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Ως αξιομεγαλοπρεπή Γαλλία υψώνεται τη αλήθεια, όταν η φύσις βοηθή και η τύχη εν τω άμα ο άνθρωπος υψώνεται χωρίς κανένα πράγμα. Και όταν εκτιμήσουν τας ηλιακάς γνώσεις του συγγραφέως, τιμήσουν τότε και την αξιομεγαλοπρεπή τρισέβαστον Γαλλίαν,
ηλιακά υψώνεται τη αλήθεια, δυσεύρετος Γαλλία με αειθαλία Ξιφίλ γαλέρ τη αλήθεια, Μεγάλα ρευ αειθαλεία.
ΠΑΡΑ Γ. ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ
Και αφιερώνεται, εις το υψηλόν όνομα της Κορώνας της πολυτίμου Γαλλίας, ως αξία των σοφών ανδρών της παιδείας και της ηλιακής μεγαλοπρέπειας.` [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]