`... το στόμα είναι ακόμη ανοιχτό αλλά θα σφραγιστεί σε λίγο. στο λίγο αυτό θα είναι ακόμη ανοιχτό. μόλις. λεπτή γραμμή ανάμεσα στα χείλη. πολύ λεπτή. στα χείλη που έχουν στενέψει, γίνει πολύ στενά, δύο γραμμές, μία πάνω, μία κάτω, ανάμεσα το άνοιγμα, πολύ λεπτή γραμμή. αυτό είναι. εκεί θα γίνει. αυτό που θα γίνει, αυτό είναι, εκεί θα γίνει. ούτε στο πάνω ούτε στο κάτω αλλά εκεί, ανάμεσα, στην μέση, στην λεπτή γραμμή, αρκετή ώστε να βρει τον χώρο να γίνει αυτό που θα γίνει. σε λίγο. όπου νάναι. σε μία στιγμή. αυτή θα είναι η διάρκεια. ούτε πιο λίγο ούτε πιο πολύ. στενή στιγμή, όσο στενή μπορεί μία στιγμή, αρκετή ώστε να γίνει αυτό. θα γίνει σε μία στιγμή. μετά απ’ αυτήν άλλο δεν θα γίνει. δεν θα γίνει τίποτε άλλο. δεν θα έχει μείνει τίποτε να γίνει άλλο. όταν τελειώσει αυτή θα έχουν τελειώσει όλα. δεν θα έχει μείνει τίποτε μετά. θα έχει γίνει αυτό που είναι να γίνει όσο διαρκεί αυτή. από εκεί που θ’ αρχίσει έως εκεί που θα τελειώσει...`

Η `Εκπνοή` του Δημήτρη Δημητριάδη, προσπαθεί να κατορθώσει κάτι που είναι πέρα από τις δυνατότητες της λογοτεχνίας, αλλά και που μόνον η λογοτεχνία μπορεί να το κατορθώσει: να ειπωθεί το ανείπωτο έστω κι αν εξακολουθεί να παραμένει ανείπωτο. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας αποκαλύπτει την εγγενή δύναμη αλλά και αδυναμία της λογοτεχνίας, την οποία κανένα άλλο μέσον ανθρώπινης έκφρασης δεν μπορεί να υποκαταστήσει. Ο Δημήτρης Δημητριάδης με το κείμενο αυτό ζητά απ` την λογοτεχνία εκείνο που πολύ δύσκολα μπορεί να δώσει. Η `Εκπνοή` είναι το δώρο που κάνει στον συγγραφέα η λογοτεχνία αλλά και το αντίδωρο του συγγραφέα προς την λογοτεχνία Αυτή η ανταλλαγή δώρων συνιστά το κείμενο που κρατά στα χέρια του ο αναγνώστης.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]