Στην Ελλάδα η αστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αποτελεί αίτημα των καιρών ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα. Ωστόσο, η μεταρρύθμιση αυτή, κάθε φορά που πάει να γίνει πράξη, σκοντάφτει σε αξεπέραστα εμπόδια, υπονομεύεται, αναστέλλεται, σαν να τη βαραίνει μια ανεξήγητη μοίρα. Από το 1917 αρχίζουν οι συστηματικές προσπάθειες εφαρμογής της, αλλά οι πρωτεργάτες της αλλαγής θα βλέπουν με απορία έως κατάπληξη, για μισό αιώνα ακόμα, το έργο τους να μετατρέπεται σε σισύφειο βράχο και την «αντίδραση» να θριαμβεύει. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται η ανάλυση του φαινομένου, για την περίοδο του μεσοπολέμου, ο κοινωνικός καθορισμός της αντίδρασης καθώς και η ερμηνεία των λόγων που εμπόδισαν τους φιλελεύθερους διανοούμενους να την πολεμήσουν αποτελεσματικά, ή τουλάχιστον να συνειδητοποιήσουν τα αίτια αυτής της αποτυχίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]