Υπάρχουν φορές που πρέπει κανείς να σιωπά και φορές που πρέπει να μιλά. Υπάρχουν συνθήκες όπου η σιωπή είναι χρυσός και άλλες όπου η σιωπή στερείται ηθικής ποιότητας· είναι συνενοχή...
Στο βιβλίο αυτό ο πατήρ Μιχαήλ Καρδαμάκης μιλά για το πρόσωπο του ιερέα. Για τις σχέσεις του με το σώμα της Εκκλησίας, με τον επίσκοπο, με τον Χριστό. Για την ομορφιά της ιερωσύνης αλλά και για την καθημερινή, πτωτική πραγματικότητα. Γραμμένο με αίμα, μέσα από τις ενώδυνες συνθήκες που δημιουργεί η επιλογή να είναι κανείς ιερέας Χριστού και όχι απλά εφημέριος. Γραμμένο με πείρα, από την αφιέρωση μιας ζωής ιερατικής διακονίας. Γραμμένο με πνεύμα - κραυγή διαμαρτυρίας και ύμνος δοξολογίας· κατάθεση ψυχής.
Γιατί η θεολογία δεν είναι αοριστολογία... Κάποτε έχει χρέος να βάζει το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων.
