Η αφετηριακή θέση του Lacan `το ασυνείδητο είναι δομημένο σαν γλώσσα`, συνεπάγεται την εξάρτηση του υποκειμένου από την τάξη των σημαινόντων. Ποια όμως είναι η υφή αυτής της εξάρτησης, στη βάση της οποίας η υποκειμενικότητα σημαδεύεται από μία ριζική αλλοτρίωση;
Η αποσαφήνιση αυτού του ερωτήματος προϋποθέτει την εξέταση της σχέσης Υποκειμένου, αντικειμένου `α` και Άλλου, μέσω της οποίας υφαίνεται η δυναμική της επιθυμίας στο ομιλ-όν.
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου μας προτείνει μία μεθοδολογία που διατρέχει όλες τις θεωρητικο-κλινικές αρθρώσεις που απαντούν στο ερώτημα. Με την ευκαιρία αυτή, γίνεται λόγος για έννοιες εξίσου θεμελιακές όσο το υποκείμενο, το ενικό χαρακτηριστικό, το σημαίνον, η τομή, η ταύτιση, η αναλυτική πράξη, η φαντασίωση.
Επιπλέον φωτίζεται ο χαρακτήρας των τοπολογικών δανεισμών ως επεξηγηματικών στηριγμάτων μέσα από μία επιχειρηματολογία που συνδυάζει ακρίβεια και απλότητα.
Συνοπτικά, ο δεύτερος τόμος της Εισαγωγής, που διαπνέεται από το ίδιο πνεύμα με τον πρώτο, αποτελεί εξαίρετη σύνθεση μιας από τις πιο πυκνές περιόδους της λακανικής σκέψης, στην οποία προστίθενται μία σειρά αναφορών που ανοίγουν δρόμο σε μία έγκυρη ανάγνωση του έργου του Lacan.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
