Υπό τον όρο ότι ο νεότερος συγγραφέας ή καλλιτέχνης δέχεται να βυθιστεί μνημονικά στον κόσμο των νεκρών, για να αναγνωρίσει αγαπημένες φωνές και σκιές συνομιλώντας μαζί τους. Αυτό εξάλλου θα πει Νέκυια - λέξη μεταγενέστερη, παραγωγή από την ομηρική λέξη νέκυς, που σημαίνει νεκρός. Μ’ αυτή την παράξενη για τα δικά μας ακούσματα ονομασία επέγραψαν εύστοχα οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι την ενδέκατη ραψωδία, υποδηλώνοντας το περιεχόμενο και τη σκηνοθεσία της. Γιατί, όπως σωστά σημειώνει ο Φάνης Κακριδής, «Νέκυια είναι το ανακάλημα, μια τελετή, που μ’ αυτήν οι ζωντανοί προκαλούν τους νεκρούς να βγουν από τα βάθη του Άδη, για να τους συμβουλεύσουν το μέλλον». Αναλόγως φέρεται και ο Χρόνης Μπότσογλου. Οι νεκροί, οι ψυχές και οι σκιές τους, ονομάζονται στην εικοστή τέταρτη ραψωδία είδωλα καμόντων. Είδωλον είναι γενικότερα το ομοίωμα· εδώ η εικόνα ενός σώματος που απόκαμε και εξαντλήθηκε. Αφού κάμνω σημαίνει: κουράζομαι, καταπονούμαι, φτιάχνοντας κάτι δύσκολο. Κι αυτός ο εξαντλητικός μόχθος μπορεί να είναι κάποτε η συντελεσμένη ζωή, που δοκιμάζοντας την αντοχή του άσματος το καταλύει. Απομένει εφεξής η σκιά του, το ομοίωμά του. Ως νοσταλγία του ζωντανού κάποτε σώματος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]