Το έθνος δεν είναι φανταστική κατασκευή ή ιδεαλιστική σύλληψη. Είναι κοινωνική εμπειρία, πνευματική σχέση. Γνωρίζουμε το γεγονός της ύπαρξης στη ζωή, δηλαδή τη διαφορά μέσα στην Ιστορία αφού αληθινά υπαρκτό είναι η επιμέρους πραγματοποίησή του και όχι η μετοχή σε μια κοινή ουσία. Αυτή η υπαρκτική ετερότητα του κόσμου, με το έθνος ως εναργέστερη εκδήλωσή της, αποτελεί την ασφαλέστερη καταξίωση της ελευθερίας απέναντι σε οποιοδήποτε ιδεολογικό ολοκληρωτισμό. Πέρα από τα παθολογικά φαινόμενα του παγανιστικού φυλετισμού και τα εκφυλιστικά συμπτώματα του κοσμοπολίτικου διεθνισμού, ο πλουραλιστικός εθνικισμός δεν είναι παρά η βαθειά πίστη ενός λαού στις δημιουργικές του δυνάμεις και η συνειδητή και μαχητική δράση του προσώπου για την ανάδειξη αυτών στο ιστορικό προσκήνιο. Ο Νέος Ελληνισμός εισήλθε στον 21ο αιώνα θυσιάζοντας χάριν της υλικής του ευημερίας την εθνική του κυριαρχία και απωθώντας την αποτυχία του να φθάσει στην εθνική του ολοκλήρωση. Το όραμα ενός νέου ελληνικού πολιτισμού παραμένει τραγικά αδικαίωτο, λησμονημένο από την κυρίαρχη τάξη (σταθερά μεταπρατική) και τον κυρίαρχο λαό (σταθερά εκχυδαϊζόμενο). Δεν μένει παρά ο τυπικός θάνατος ενός ιστορικού έθνους που αντιστάθηκε στη βία αλλά υπέκυψε στη διάβρωση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]