(...) Στην εποχή μας που η εικόνα πάει ν` αντικαταστήσει την ουσία των πραγμάτων και, το πιο εφιαλτικό, την αλήθεια των προσώπων, σκέφτηκα να εστιάσω πάνω σ` αυτά. Να εστιάσω πάνω στα ανθρώπινα πρόσωπα όταν αυτά γελάνε ή πονούν. Να τα συλλάβω προσπαθώντας να τα καταλάβω όταν ζουν. Να καταλάβω τον τρόπο επιλογής να ζουν όπως ζουν. Το αποτέλεσμα; Ετούτη εδώ η έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη. Δηλαδή ένα θεατρικό έργο μ` αυτόν τον τίτλο. Στα πορτρέτα που εκτίθενται μπορεί να έχω χρησιμοποιήσει για μοντέλο αλλού τη φάτσα μου κι αλλού τη φάτσα τη δική σας, η πρόθεσή μου πάντως ήταν να μην παραμορφώσω αυτό που γράφει η ψυχή μας στα πρόσωπά μας. Τώρα, αν δείτε κάποια σκουριά στο αστραφτερό χαμόγελό σας, κάποια ρυτίδα στο λείο και καθαρό σας μέτωπο, προτείνω να τ` αποδεχτούμε σαν καλά σημάδια. Εγώ ανησυχώ για όσους εξακολουθούν να είναι τέλειοι. Για τα φωτομοντέλα που θα παραμορφώσει αύριο μεθαύριο σε κοινή θέα με την ψαρόκολλα και με τη βούρτσα του ο αφισοκολλητής.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]