Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει δυο δοκίμια της Κρίστεβα. Το πρώτο, «Έθνη χωρίς Εθνικισμό» γράφτηκε το 1993 και το δεύτερο «Μια ανοιχτή Επιστολή στο Χαρλέμ Ντεζίρ» - τον ιδρυτή του SOS-Racisme - το 1990. Η ιδέα που συνδέει αυτά τα δοκίμια είναι η αντίληψη του «ξένου» και η δυνατότητα μιας αρμονικής συνύπαρξης μέσα στο έθνος. Είναι μια ιδέα που διαπερνά - είτε ρητά είτε άρρητα - το έργο της Κρίστεβα συνολικά. Η δουλειά της πάνω στη γλώσσα, θα μπορούσε να ιδωθεί ως μια πραγματεία πάνω στο πως το παιδί - ο «ξένος» αφομοιώνεται από το γλωσσικό περιβάλλον του. Η Κρίστεβα πιστεύει ότι ο «ξένος» μπορεί να γίνει αποδεκτός δημιουργικά από το έθνος το οποίο τον υποδέχεται. Αλλά δεν σταματά εκεί. Πιστεύει ότι το έθνος είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της διαμόρφωσής μας ως άτομα. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
