«Η γυναίκα έχει το απαράγραπτο δικαίωμα, και μάλιστα εκπληρώνει ένα είδος χρέους όταν προσπαθεί να φανεί μαγική και εξωπραγματική. Πρέπει να εκπλήσσει, να γοητεύει. Ως είδωλο πρέπει να χρυσώνεται για να γίνεται αντικείμενο λατρείας. Πρέπει, λοιπόν, να δανείζεται απ` όλες τις τέχνες τα μέσα για να υψωθεί πάνω απ` τη φύση, ώστε να σκλαβώνει καλύτερα τις καρδιές και να συναρπάζει τα πνεύματα. Δεν πειράζει διόλου αν η απάτη και το τέχνασμα είναι γνωστά σε όλους, όταν η επιτυχία τους είναι εξασφαλισμένη και το αποτέλεσμα πάντα ακατανίκητο.»

Υπάρχει ένα τραγούδι τόσο τετριμμένο και τόσο ανόητο, ώστε δεν μπορεί ούτε να το αναφέρει κανείς μέσα σ` ένα έργο που έχει κάποιες αξιώσεις σοβαρότητας, εκφράζει όμως στην εντέλεια, σ` ένα ύφος επιθεώρησης, την αισθητική των μη σκεπτομένων ανθρώπων: `Η φύση ομορφαίνει την ομορφιά`. Υποθέτω ότι ο `ποιητής`, αν είχε κατορθώσει να μιλήσει γαλλικά, θα είχε πει: `Η απλότητα ομορφαίνει την ομορφιά!`, πράγμα που αντιστοιχεί, με έναν τρόπο εντελώς απροσδόκητο, στην εξής `αλήθεια`: Το `ανύπαρκτο` ομορφαίνει το υπαρκτό [...]

Το μικρό αυτό δοκιμιακού χαρακτήρα κείμενο του Baudelaire γράφτηκε προς το τέλος του 1860 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Figaro, το Νοέμβριο του 1863, μαζί με άλλα κείμενα κάτω από τον γενικό τίτλο Le Peintre de la Vie Moderne (Ο ζωγράφος της σύγχρονης ζωής).

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]