Στις μέρες μας, συνεχώς πληθαίνουν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες συνήγοροι δραστών σοβαρών εγκληματικών πράξεων ζητούν ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη για τους πελάτες τους, με προφανή στόχο να μην τους καταλογισθεί η ευθύνη της αποτρόπαιης πράξης τους.
Από την άλλη, μέσα μαζικής επικοινωνίας και μερίδα του επιστημονικού κόσμου διαμορφώνουν την αντίληψη ότι για κάθε αποτρόπαια και ειδεχθή πράξη, αποκλείεται να ευθύνεται κάποιος νορμάλ άνθρωπος, αλλά ότι αυτή η πράξη προέρχεται από τον νοσηρό ψυχισμό κάποιου διαταραγμένου ατόμου.
Είναι λοιπόν πλέον επιστημονική αυτή η νοσολογική προσέγγιση του εγκλήματος ή μήπως αποτελεί μιαν ανιστόρητη ψυχολογικίστικη στάση απέναντι στο έγκλημα, που κατατείνει στην απάλειψη της ευθύνης του εγκληματία και στη υπαγωγή του εγκλήματος στη σφαίρα της ψυχιατρικής;
Στο βιβλίο αυτό γίνεται προσπάθεια επιστημονικής διερεύνησης της σχέσης της ψυχικής διαταραχής και παραβατικής συμπεριφοράς μέσα από τις ιστορικές καταβολές και τη διαχρονική εξελικτική πορεία των εννοιών αυτών, αλλά και μέσα από την αυστηρά επιστημονική καταγραφή των παραμέτρων που συνθέτουν την τομή των δύο αυτών εννοιών στα πλαίσια της ψυχιατροδικαστικής.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
