(. . .) Σκέφτομαι, παραφράζοντας μια κουβέντα του Γκαίτε, πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος τελικά για να μιλήσει κανείς για τους δράκους και τους μονόκερους: θα πρέπει να επισκεφτεί τη χώρα των δράκων και των μονόκερων. Η χώρα αυτή, μπορεί να είναι ένας γοητευτικός τόπος γεμάτος με ψηλές βουνοκορφές και βαθιές σκιερές κοιλάδες, φτιαγμένη από μυστικές σκέψεις κι αλλόκοτα όνειρα, από παιδική αθωότητα κι ανεξάντλητη φαντασία. Μπορεί όμως και να είναι κι ένας επικίνδυνος τόπος, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και που το καθετί αφήνει πίσω του παράξενες σκιές. Ένας τόπος γεμάτος φως και σκοτάδι, ειδυλλιακά μονοπάτια κι εφιαλτικά αδιέξοδα. Κανένας δεν ξέρει πού πραγματικά βρίσκεται: μπορεί να κρύβεται στη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού, στον πάτο ενός πηγαδιού, πίσω από κάποια πόρτα ή μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Κι εδώ ακριβώς, είναι που μπορώ να βοηθήσω. Μη φανταστείτε τίποτε σπουδαίο. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να συγκεντρώσω κάποιες σκόρπιες, διφορούμενες και πολλές φορές φανταστικές πληροφορίες. Θ’ ανοίξω παλιά και καινούργια βιβλία και θα σας διηγηθώ διφορούμενες αλήθειες και υπέροχα ψέματα, φήμες και διαδόσεις, θεωρίες και σχόλια, παραμύθια κι ιστορίες του παλιού καιρού και θα ξύσω λιγάκι τη μνήμη και τα όνειρα των ανθρώπων. Αυτό μόνο. Τον ποδαρόδρομο θα πρέπει να τον κάνετε μόνοι σας. Διαβάζοντας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]