Τα ήθη, τα έθιμα, οι παραδόσεις, οι συνήθειες, οι γιορτές, τα πανηγύρια, οι ρίζες, οι καταβολές, είναι τα χαρακτηριστικά αλλά και τα στοιχεία που ενώνουν τις γενιές μεταξύ τους, στο διάβα των αιώνων. Αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους του χθες με το σήμερα και στήνουν τις γέφυρες για μεταγωγή προς το σίγουρο και το αδιάφθορο μέλλον. (. . .) Θα λέγαμε ότι οι λαοί που στερούνται ηθών, εθίμων, παραδόσεων είναι άρρωστοι, νοσούν. (. . .) Περιπίπτουν σε φθίνουσα κατάσταση και στη συνέχεια στη λήθη, στη λησμονιά, στην αφάνεια, στην ασημότητα. Νοσηρή κατάσταση που χωρίς το ανάλογο και έγκαιρο ενδιαφέρον, την προληπτικότητα δηλαδή, καθίσταται ανίατη με αναπόφευκτο το μοιραίο τέλος. Η παγκόσμια Ιστορία έχει πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων. Αυτήν την αρρώστεια καταπολεμά κι` αυτήν προσπαθεί να θεραπεύσει ο Νίκος Τοτονίδης με το βιβλίο που μας προσφέρει, το οποίο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως βάλσαμο ελπιδοφόρο και ακόμη ως ένα ίαμα θεραπευτικό. (. . .) Με την καταγραφή και με την αναφορά που κάνει (. . .) στα δρώμενα και στον τρόπο της ζωής της ευρύτερης οικογένειας των Τοτονιδαίων, από την οποία και ο ίδιος προέρχεται, καλύπτει, τα 2/3 και περισσότερο του συνόλου των οικογενειών του Χωριού Διποταμία (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]