(...) Η εθνολογική μέθοδος ξεκινώντας από γενικεύσεις βγαλμένες από ετερόκλητα στοιχεία, είναι, ομολογώ κι εγώ, επικίνδυνο όπλο. Έχει όμως με το μέρος της θαυμαστές κατακτήσεις, ικανές να ανασυνθέτουν τα σκόρπια φαινόμενα κατά τα στάδια των εξελίξεών τους. Ο κίνδυνος της σχηματοποίησης είναι δεινός, κι ακόμη δεινότερος ο κίνδυνος των ασυνάρτητων και ασπόνδυλων ερμηνειών, που στο χάος του υλικού θα προσθέτουν το χάος της ερμηνείας. Είναι άλλωστε τόσα τα πρωτόγονα στοιχεία στη διονυσιακή θρησκεία που, σε κάθε περίσταση, αν ένας κλάδος της αρχαίας θρησκείας δεν μπορεί να μελετηθεί παρά με την εθνολογική μέθοδο, ο κλάδος αυτός είναι η διονυσιακή θρησκεία.
Ο Farnell, μελετητής που με την επιφύλαξή του στην εφαρμογή της μεθόδου κέρδισε επάξια τον τίτλο του «νηφάλιου», το διαλαλεί πως «τα προβλήματα που η διονυσιακή θρησκεία παρουσιάζει στον μελετητή της μεσογειακής θρησκείας, της ιστορίας και της ανθρωπολογίας, είναι πρωταρχικής σημασίας».
Τέλος η απάντηση στις συχνές και γνωστές αντιρρήσεις για τη χρησιμοποίηση της εθνολογικής μεθόδου στη μελέτη της ελληνικής θρησκείας και πνευματικής ιστορίας δόθηκε όμορφα σ` ένα πρόσφατο έργο. Οι εχθροί της μεθόδου αυτής χρησιμοποιούν χωρίς να το ξέρουν, θεωρίες και πορίσματα της εθνολογίας περασμένα στην επιστήμη της αρχαιογνωσίας, από τις πρώτες επαφές της με τις εθνολογικές εφαρμογές κι έτσι από πολλές δεκαετίας πια ξεπερασμένες. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]