Ο Παπαντωνίου γράφοντας τα διηγήματά του, δεν εθεώρησεν αρκετό να μας δώσει μερικές ιστορίες ανθρώπων ή μερικούς πίνακες ζωής. Θέλησε να σκοπεύσει ψηλότερα και μακρύτερα (. . .). Έπειτα, ας μη λησμονούμε, πως ο Παπαντωνίου δεν έχει ξεμάθει τη σημασία της διασκεδαστικής τέχνης. Δεν του αρκεί να συγκινήσει, μονότροπα, και μονοκόμματα, τον αναγνώστη του. Θέλει και να τον διασκεδάσει κάπως. (. . .) Η συγκίνηση μας προσφέρεται διακριτικά, σε σταλαγμούς. Θαυμάζουμε το ύφος, θαυμάζουμε το πνεύμα, δεν παθαινόμαστε. Είναι ένας καλαίσθητος, ένας εκλεκτικός, κ’ ένας δάσκαλος του έντεχνου λόγου. Ένας αληθινός δάσκαλος επιτέλους!
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
