Το παράλληλο ή παραπληρωματικό έργο ενός καλλιτέχνη μάς δείχνει εξίσου φορτισμένες απ’ τον ίδιο το δημιουργό εκλάμψεις στις οποίες, όμως, δε διακρίθηκε ισάξια. Γιατί να μη δούμε, λοιπόν, κι αυτό τον καθρέφτη όπου κατοπτριζόταν - ίσως και με μεγαλύτερη αγωνία για το είδωλο - η ψυχή του καλλιτέχνη; Ποιος γνωρίζει εάν ο Τεννεσσή Ουίλλιαμς θα μείνει στην ιστορία του θεάτρου ή όχι; Είναι πολύ νωρίς να λεχθεί. Προς το παρόν, η παρουσία του είν’ έντονη. Άρα, γιατί να μη γνωρίσουμε μιαν άλλη πτυχή του έργου του, τη διηγηματογραφία, από την οποία αντλούσε τα θέματα για τα θεατρικά έργα του, αφού πολλά από τα έργα αυτά έχουν, ως ιδέα, καταγραφεί σε διηγήματα. Τώρα, γιατί αυτά κι όχι άλλα; Εδώ επεμβαίνει η προτίμηση του μεταφραστή. Πάντως, όλα τα διηγήματα του Ουίλλιαμς, κι όχι μόνο όσα περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό, αντιφεγγίζουν το ζοφερό κόσμο που τεχνουργούσε η ψυχή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]