Το εργαστήριο καλλιτεχνών που οργανώθηκε στο πλαίσιο της πρώτης Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης σκόπιμα δεν υιοθέτησε ένα ξεχωριστό τίτλο, ούτε επιχείρησε να διαπραγματευτεί μία ιδέα διαφορετική από το γενικότερο σκεπτικό των Ετεροτοπιών. Σκεφτήκαμε ότι η πρόκληση μιας συνάντησης ανθρώπων από διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα και π παράλληλη δράση τους σ` έναν χώρο πρωτόγνωρο για τους ίδιους και για εμάς τους διοργανωτές, ήταν από μόνη της αρκετά ριψοκίνδυνη και ενδιαφέρουσα ιδέα. Στο workshop συμμετείχαν 18 καλλιτέχνες από 7 χώρες (Ιράν, Αρμενία, Γαλλία, Ρωσία, Φιλανδία, Παλαιστίνη, Ελλάδα). Υλοποιήθηκε μεταξύ 7 και 20 Μαΐου σε ένα χώρο που παραχωρήθηκε γενναιόδωρα από το Δήμο Θέρμης -ένα άδειο εμπορικό κέντρο- ενώ στη συνέχεια το έργα εκτέθηκαν σε χώρους του Αρχαιολογικό! Μουσείου Θεσσαλονίκης για δύο μήνες, από τις 22 Μαΐου ως τις 20 Ιουλίου 2007.
Ένας από τους βασικούς στόχους της διοργάνωσης υπήρξε η ενθάρρυνση της επικοινωνίας ανάμεσα
στη σύγχρονη διεθνή καλλιτεχνική έκφραση και παλαιότερες μορφές τέχνης. Αξιοποιώντας το διαχρονικό πολιτισμικό απόθεμα της Θεσσαλονίκης αναζητήσαμε τα ορατά τεκμήρια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, το βυζαντινό και οθωμανικό παρελθόν της, το σύγχρονο, ετερόκλητο πρόσωπο της πόλης, τις διαφορετικές κοινότητες που συνυπάρχουν στο αστικό τοπίο χωρίς συχνά να γνωρίζουμε την ύπαρξη και την ιστορία τους.
Επιδιώξαμε να στηρίξουμε υλικοτεχνικά και με ανθρώπινο δυναμικό την ποικιλία και τη διαφορετικότητα στα μέσα της καλλιτεχνικής έκφρασης (εγκαταστάσεις, φωτογραφία, ζωγραφική, γλυπτική, video, ηχητικά περιβάλλοντα), αλλά και τα συγκεκριμένα ερευνητικά ενδιαφέροντα και τις θεματικές προσεγγίσεις του κάθε καλλιτέχνη.
Ενθαρρύναμε τους καλλιτέχνες να αντιμετωπίσουν ως μία δημιουργική πρόκληση το γεγονός ότι το έργο τους θα παρουσιαζόταν σε χώρους που δεν ήταν παραδοσιακά προορισμένοι να εκθέτουν σύγχρονη τέχνη, αναρωτηθήκαμε όλοι μαζί γύρω από τους περιορισμούς που ασκεί ο θεσμοποιημένος χώρος στην παραγωγή, ερμηνεία και υποδοχή του έργου τέχνης. Μήπως τα σύγχρονα μουσεία δε συστήνουν το δικό τους ετεροτοπικό περιβάλλον, δεν εγκαθιδρύουν τις δικές τους σχέσεις εξουσίας - γνώσης, σκληρές συχνά εσωτερικές ιεραρχήσεις, ένα συγκεκριμένο σύστημα πρόσβασης, ταξινόμησης, αποδοχής και απόρριψης του καλλιτεχνικού έργου; [...]
(Συραγώ Τσιάρα, από την εισαγωγή του καταλόγου)
