ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ ΑΥΤΙ ΚΑΙ ΤΟΥ `ΛΕΓΑ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ν` ακούσει το `Σαν Μαγεμένο Το Μυαλό Μου Φτερουγίζει`, ν` ακούσει το θρόισμα των φύλλων σ` ένα κακομεταφρασμένο ποίημα του Πεσσόα, ν` ακούσει το τρίξιμο των ξύλων της πυράς σε μια προσκοπική κατασκήνωση, ν` ακούσει το Adagio του Αλμπινόνι χωρίς να βγάζει κιχ, ν` ακούσει τη βραχνή φωνή της Μάρθας να ψιθυρίζει, ν` ακούσει τα γέλια και τα κλάματα μιας δεκαετίας, ν` ακούσει τον ορυμαγδό των πρώτων οδομαχιών, ν` ακούσει ξανά το `It`s what I am doing when I miss you` με τον Michel Petrucciani (εννέα λεπτά, παρακαλώ, και σαράντα έξι δεύτερα, κι απαγορεύονται ρητώς οι περικοπές), ν` ακούσει τον κόκκινο άνεμο, ν` αφουγκραστεί, σαν τους Ινδιάνους, τη χλόη να βλασταίνει, ν` αφουγκραστεί σαν τους ερωτευμένους τον ήχο που αφήνουν τα δάκρυα όταν κυλάνε στα μάγουλα.
Η Αθήνα είναι αιχμάλωτη μιας καλπάζουσας φθοράς. Η κουτοπονηριά έγινε ηγεμονία και οδηγήθηκαν στο περιθώριο η Φιλία, η Ευγένεια, η Αγάπη, η Αξιοπρέπεια. Κάποιοι προσπάθησαν, και ακόμη προσπαθούν, να διατηρήσουν μια λάμψη μες στη μουντάδα, τη μελωδία ενός σφυρίγματος μες στον ορυμαγδό.
Διασυρμός: ένα μυθιστόρημα αντίστασης στη φθορά των αξιών
Διασυρμός: ο λυρισμός μιας γενιάς που έζησε μες στην Ποίηση και τη Μουσική
Διασυρμός: από το πάθος της μέθης, στη μέθη του πάθους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]