«Τι είναι αυτά που λες, Στέφανε;» τον κατακεραύνωσε αγριεμένος ο «μεγάλος». «Δε σε αναγνωρίζω! Πώς δεν υπάρχει λύση! Τους υποδείξαμε ένα σωρό εναλλακτικές λύσεις. Ας σπείρουν καρπούζια, μέντα, δεντρολίβανο. Ας φυτέψουν, αν θέλουν βατομουριές, ή ροδακινιές λευκόσαρκες Ιαπωνίας. Ή, ας αλλάξουν επάγγελμα. Ας ανοίξουν Σχολές Αλιείας σε όλη την Ελλάδα. Αντί να ζητάνε από μας έτοιμο ένα ψάρι για να ταΐσουν την οικογένειά τους, ας μάθουν να ψαρεύουν, για να πιάνουν πολλά ψάρια. Ας ανοίξουν σε όλα τα χωριά, σύγχρονα, μοντέρνα κομμωτήρια. Όχι σαν εκείνα τα παλιά καταθλιπτικά κουρεία, που δεν ελκύουν πια τους πελάτες. Να βάλουν και μια ωραία ταμπέλα στην είσοδο «Κομμωτήριον το εκσυγχρονιστικόν». Να φλομώσουν στην πελατεία και να χεστούν στο τάλιρο!. . . Ας ανοίξουν παντού καζίνο και χαρτοπαιχτικές λέσχες, να κάνουν χρυσές δουλειές. Ας ανοίξουν ο καθένας κι από ένα προπατζίδικο. Έχουμε τόσα τυχερά παιχνίδια: ΠΡΟΠΟ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ, ΤΖΟΚΕΡ, ΞΥΣΤΟ, ΓΔΑΡΤΟ. . . Και να γίνει αποκέντρωση, με πλατιά λαϊκή συμμετοχή. Ο καθένας κι από έναν τζόγο. Όχι όλα μαζί στα χέρια ενός Κόκκαλη. Είμαστε και σοσιαλιστές στο κάτω κάτω της γραφής. Πρέπει να πατάξουμε την ολιγαρχία και το μεγάλο κεφάλαιο!. . .» (από το Διακριτικό «Υπάρχει λύση. . .»)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]