Το κύριο ρεύμα στην αρχαιολογία της δεκαετίας του `70, η "διαδικαστική αρχαιολογία", είχε διαμορφωθεί σύμφωνα με το πρότυπο των φυσικών επιστημών. Η τάση αυτή αμφισβητήθηκε, στη συνέχεια, από μία "μετα-διαδικαστική" αρχαιολογία που προτίμησε να ακολουθήσει τις ευρύτερες προοπτικές της ιστορίας και της κοινωνικής ανθρωπολογίας, επιμένοντας ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο των συναφειών και το νόημα της συμπεριφοράς, καθώς και ότι όσοι ασκούν την αρχαιολογία οφείλουν να αναγνωρίζουν τις ιδεολογικές χρήσεις της. Ο Ian Hodder, κεντρική φυσιογνωμία της νέας κίνησης, υποστηρίζει σε αυτό το βιβλίο ότι, όταν ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά των κοινωνιών του παρελθόντος, πρέπει να συνδυάζουμε το ενδιαφέρον για το νοηματικό πλαίσιο με τη μελέτη τόσο των οικολογικών περιορισμών όσο και των οικονομικών και κοινωνικών διαδικασιών. Οδηγείται λοιπόν στην πραγμάτευση της συστημικής θεωρίας και των στρουκτουραλιστικών και μαρξιστικών προσεγγίσεων στην αρχαιολογία. Η μετα-διαδικαστική αρχαιολογία είναι κοινωνικά στρατευμένη και πολυφωνική: γιατί, αν τα υλικά κατάλοιπα μπορούν, κατά κάποιο τρόπο, να θεωρηθούν σαν κείμενα, τότε επιδέχονται πολλαπλές και διιστάμενες αναγνώσεις. Ο Hodder πιστεύει ότι οι αρχαιολόγοι πρέπει να συνταιριάξουν ποικίλες οπτικές εάν θέλουν να ανταποκριθούν στο πολύπλοκο και αβέβαιο καθήκον τους: "να μεταφράσουν το νόημα των κειμένων του παρελθόντος στη σύγχρονή τους γλώσσα".