Στο σχολείο, σε κάτι μαθητικές παραστάσεις που κάναμε, στην απαγγελία, στην ωδική, ήμουν ο τελευταίος των τελευταίων. Φαίνεται πως ήταν τέτοιο το χάλι μου, ώστε δεν με βάζαν πια να παίζω σε τίποτα άλλο παρά σε tableaux vivants. Σε βουβές εικόνες, δηλαδή, να μη λέω λέξη. Αυτό βέβαια, δεν θα πει ότι ήμουν καλός στα άλλα μαθήματα. Διατηρούσα πάντα, με σθένος μάλιστα, τον τίτλο του τελευταίου. Ήμουν η απελπισία των δασκάλων. Και φυσικά η απόγνωση των γονέων μου. (. . .) Στο σπίτι ήμουν άλλος άνθρωπος. Ό,τι έβλεπα στο θέατρο το παρίστανα όλη την ώρα. Ακροατήριο είχα, πάντα, την υπηρέτρια του σπιτιού. Είχα δει την Κυρα-Φροσύνη του Σκίπη, με την Κυβέλη και τον αξέχαστο Νίκο Παπαγεωργίου, στο ρόλο του Αλή Πασά. Αυτό το έργο μου είχε αρέσει. Το είχα δει πάρα πολλές φορές. Μια μέρα, λοιπόν, αποφάσισα να το παίξω στο σπίτι. Είχαμε μια υπηρέτρια που την έλεγαν Ευγενία. Την έβαλα να κάνει την Κυρα-Φροσύνη - εγώ Αλή Πασάς. Στη σκηνή που πάει να πνίξει ο Πασάς την Κυρα-Φροσύνη, ήθελα να πνίξω την καημένη την Ευγενία, στ` αλήθεια, έτσι που εκείνη τρομοκρατήθηκε κι άνοιξε το παράθυρο φωνάζοντας «βοήθεια»!

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]